[ Pobierz całość w formacie PDF ]

krajką i złoto-czerwone szarawary wpuszczone w długie buty.
- Wasyl - szepnęła Lisa, ale z jej ust nie wydobył się żaden dz
więk. Jedynie z ruchu warg
odczytali, co powiedziała.
- No - odezwał się komendant. - Ten jest, zdaje się, właściwy. Wiesz, Wasia, chyba
tracisz gust... No dobrze, słuchaj, o co chodzi.
W krótkich słowach opowiedział o całym zdarzeniu.
- A teraz powiedz, znasz tÄ™ kobietÄ™?
Wasia, silny, postawny mężczyzna o twarzy noszącej ślady dawnej urody, teraz jednak
bezwzględnej i zimnej, popatrzył na Lisę.
42
- Widziałem ją przed kilkoma dniami razem z Tatarami, ale nic o niej nie wiem.
Nadzieja zgasła w oczach Lisy.
- A więc nie możesz za nią zaręczyć?
Wasia potarł zakurzoną twarz.
- Przypomina mi kogoś, ale nie mogę sobie uświadomić kogo. Nigdy wcześniej jej nie
widziałem, ale ma w sobie coś takiego, co obudziło we mnie bolesne wspomnienie.
Dlatego w chwili słabości pozwoliłem jej odejść. Nie potrafię wyjaśnić dlaczego.
- Widziałeś ją tylko ten jeden raz?
- Tak, tylko wtedy. Ale skÄ…d ona wie, jak mam na imiÄ™?
Lisa usiłowała uchwycić jego spojrzenie, ale on nie patrzył na nią i nie słyszał, jak
powtarza szeptem swoje imię. Może w ogóle zapomniał, że kiedyś znał jakąś Lisę?
A jeśli ich spotkanie w niewielkiej zatoczce nad Dnieprem całkiem już uleciało mu z
pamięci? Czy to możliwe, że nie znaczyła dla niego więcej niż ziarenko piasku?
Komendant rozejrzał się wokół.
- Czy można jej wierzyć?
- Skoro utrzymuje, że zna plany wojenne - odezwał się jeden z obecnych - to trzeba
odesłać ją do kwatery atamana. Oczywiście w eskorcie kilku Kozaków, żeby nie narobiła
głupstw.
- Chyba masz rację. Kto pojedzie? Może Kola, jest mądry i przebiegły jak lis. I jeszcze
Wołodia i Dima.
Dwóch mołojców podeszło bliżej, z ciekawością przyglądając się dziwnej istocie.
Wzruszyli ramionami.
- Ja chętnie z nią pojadę - powiedział Fiedia swym łagodnym głosem.
- Dobrze. A Wasia? Wez
miesz za nią odpowiedzialność?
- Nie - odrzekł zapytany. - Chcę walczyć, a nie wisieć jakiejś babie u spódnicy.
Dowódca zawołał roześmianą dziewczynę otoczoną gromadą Kozaków.
43
- Natasza! Wez
tę kobietę i pomóż jej się umyć. Nie zniosę dłużej widoku tatarskich
łachów. Daj jej jakieś normalne ubranie, o ile cokolwiek będzie pasować na tę pokrakę.
Natasza roześmiała się i chwyciła Lisę za rękę.
- Chodz
, zeskrobiemy z ciebie cały brud.
Kiedy ją wyprowadzała, Wasia, obrzuciwszy Lisę spojrzeniem, krzyknął w dzikiej furii:
- Wyprowadz
cie stąd to przeklęte babsko! Nie mogę znieść jej spojrzenia. Te oczy mnie
palą, rozrywają na strzępy!
Natasza napełniła drewnianą balię wodą i kazała Lisie się rozebrać. Lisa pragnęła
porozmawiać z tą pulchną wesołą dziewczyną, ale musiała zadowolić się słuchaniem.
- A więc znasz Wasię! To najodważniejszy Kozak, jakiego znam. A przy tym najtwardszy i
najbardziej zaciekły żołnierz. Umie używać życia! - zaśmiała się znacząco.
Naraz zmieniła temat.
- Ale ileż ty masz na sobie tych ubrań? I wszystkie takie grube. Uff, jeśli tak dalej pójdzie,
to niewiele z ciebie zostanie.
W końcu Lisa stanęła przed Kozaczką tylko w cienkiej koszuli. Natasza, spojrzawszy na
nią, zamilkła ze zdumienia.
- Ależ ty masz jasną cerę! - wykrzyknęła po chwili. - Jaśniejszą ode mnie! To znaczy, że
masz tylko pomazaną twarz i dłonie? A poza tym wcale nie jesteś taka stara... Ale te siwe
włosy!
Urwała gwałtownie, bo oto Lisa zdjęła okropną perukę, która niemal do połowy skrywała
jej twarz. Długie jasne włosy opadły jej na ramiona. Uśmiechnęła się do Nataszy.
- Nie, nigdy bym... Czegoś podobnego jeszcze nie widziałam. Wskakuj do balii, pomogę
ci się umyć! - Natasza śmiała się podekscytowana. - A ten Wasia oddał cię Fiedii. Co za
dureń! Musi się o tym dowiedzieć.
Wybiegła, kierując się do okazałej chaty naprzeciwko.
- %7łałuj, Wasia! - zawołała tak głośno, że nawet Lisa usłyszała. - Bo ta znajda miała na
sobie najdoskonalsze przebranie, jakie kiedykolwiek widziałam! To piękna młoda
dziewczyna. Myślę, że długo musiałbyś szukać, by znalez
ć od niej ładniejszą...
44
- Dość się naoglądałem pięknych dziewcząt - dał się słyszeć zniecierpliwiony głos Wasi. -
Nic mnie nie obchodzi jej uroda. Kobiety tylko przeszkadzają w wojaczce. Rób z nią,
Fiedia, co chcesz Należy się tobie. Pewnie nie miałeś zbyt wielu dziewcząt w swym
życiu!
- Dopilnuję, by nie spotkała ją żadna krzywda - odpowiedział łagodnym głosem Fiedia.
Natasza wróciła do Lisy z ubraniem.
- Pożyczę ci mój jedyny sarafan - zaproponowała. - Ja wolę szarawary. Wytrzyj się
najpierw, proszę. Zobaczysz, chłopaki zaniemówią z wrażenia.
Niecierpliwa, podniecona Natasza pomogła Lisie założyć białą bluzkę z szerokimi
rękawami, pięknie haftowaną, i niebieską długą suknię bez rękawów, sarafan. Oniemiała
z podziwu rozczesywała włosy dziewczyny.
- Na szczęście udało się nam zmyć ten wstrętny brud z twarzy - rzekła. I dodała
zmartwiona: - Nie mam, niestety, dla ciebie żadnych butów.
Lisa uśmiechnęła się i potrząsnęła głową.
- Chcesz powiedzieć, że możesz iść boso? - spytała Natasza. - Dobrze! Będziesz
wyglądała jak piękna Wasylissa prosto z baśni. O, stójka zakrywa rany na szyi!
Wspaniale! Chodz
!
Zachwycona poprowadziła Lisę przez drogę do chaty, w której zgromadzili się
mężczyz
ni.
- Proszę! Oto wynik moich czarodziejskich sztuczek! - zawołała.
Lisa stanęła w drzwiach, zawstydzona zamieszaniem, jakie wywołała.
Mężczyz
ni poderwali się z miejsc. Dowódca pochylił się i patrzył oniemiały. Na kilka
sekund zaległa głęboka cisza, którą przerwał wzburzony szept Wasi:
- Lisa!
45
ROZDZIAA
V
Lisa podniosła wzrok i posłała Wasi zatrwożony, trochę niepewny uśmiech, jak gdyby nie
dowierzała, że pamiętał jej imię.
Twarde oblicze Kozaka zastygło w zdumieniu. Stał niby skamieniały.
- Na Krzyż Pański! - wyszeptał. - Przecież to Lisa!
Młody chłopak, na którego wołano Dima, podszedł bliżej.
- Czy to... ona? - zapytał cicho.
Wasia skinął w milczeniu głową.
- O mój Boże - westchnął Dima. - A ty zapierałeś się, że ją znasz!
Wasyl osunął się na stołek, jakby brakło mu sił, by utrzymać się na nogach. Ukrył twarz w
dłoniach, a potem oparł głowę na stole.
W chacie panowała cisza. Wszyscy wpatrywali się z przejęciem w Wasyla, który objawił
się im w nowym świetle.
Komendant zbliżył się do dzielnego Kozaka, chwycił go za gęste, opadające na kark
włosy i odchylił głowę. Twarz Wasyla poszarzała, a ciemne oczy płonęły intensywnym
żarem.
- A więc znasz ją? - upewnił się dowódca.
%7łal, jaki zabrzmiał w głosie Wasi, wprawił zebranych w zdumienie.
- To jest dziewczyna, którą niegdyś bardzo skrzywdziłem - rzekł powoli. - O duszy
najszlachetniejszej i sercu najczystszym. Uratowała mi życie, ryzykując dla mnie
wszystko. Była taka samotna, opuszczona, a ja swoim zwierzęcym pożądaniem zabiłem
w niej ufność. Jeśli jest na świecie ktoś, na kim można by w pełni polegać, to jest to z
całą pewnością Lisa. Zaginęła przed czterema laty. Bardzo możliwe, że dostała się do
niewoli tatarskiej i tam nauczyła się ich języka. Prawdą jest, że z Turcji zdążało do chana [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

skierniewice.pev.pl