[ Pobierz całość w formacie PDF ]

 Maas-Neotek powiadomił nas o twoim celu, kiedy tylko go poznał i kiedy
sam aparat znalazł się poza zasięgiem systemów Swaina. Wysłaliśmy w ten region
obserwatorów.  Przypomniała sobie sprzedawcę makaronu. . .  Naturalnie,
nie informowaliśmy o tym Swaina. Ale aparat nie nadał drugiej wiadomości.
 Rozbił się. To był przypadek,
 A jednak twierdzisz, że uratował ci życie?
 Sir  wtrącił Tick.  Proszę mi wybaczyć, ale chodzi o to, czy jestem
kryty?
 Kryty?
 Chroniony. Przed Swainem, tymi jego zwichrowanymi kumplami z SS i ca-
Å‚Ä… resztÄ…. . .
 Swain nie żyje.
Zapadła cisza.
 Ale przecież ktoś to poprowadzi. Ten cyrk. Znaczy, pańskie interesy.
Pan Yanaka przyjrzał się Tickowi ze szczerym zaciekawieniem.
 Oczywiście. Jakżeby inaczej mógł powrócić porządek i zgoda?
 Daj mu słowo, ojcze  poprosiła Kumiko  że nie stanie mu się krzywda.
233
Yanaka spojrzał na Kumiko, potem na wykrzywionego Ticka.
 Chcę wyrazić panu głęboką wdzięczność za to, że zechciał pan ochraniać
moją córkę. Jestem pańskim dłużnikiem.
 Giri  stwierdziła Kumiko.
 Chryste. . .  wykrztusił oszołomiony Tick.  Kto by pomyślał?
 Ojcze  odezwała się znowu Kumiko.  W noc śmierci mojej matki, czy
poleciłeś swoim sekretarzom, aby pozwolili jej wyjść samotnie?
Twarz ojca znieruchomiała. Wypełniał ją żal, jakiego Kumiko jeszcze nigdy
nie widziała.
 Nie  odparł w końcu.  Nie poleciłem.
Tick chrzÄ…knÄ…Å‚.
 Dziękuję ci, ojcze. Czy teraz wrócę do Tokio?
 Oczywiście, jeśli tylko chcesz. Chociaż, jak rozumiem, nie pozwolono ci
zbyt często zwiedzać Londynu. Mój współpracownik zjawi się wkrótce w miesz-
kaniu pana Ticka. Jeśli chciałabyś zostać i lepiej poznać miasto, on wszystko zor-
ganizuje.
 Dziękuję, ojcze.
 Do zobaczenia. Kumi.
I zniknÄ…Å‚.
 A teraz. . .  Tick skrzywił się straszliwie i wyciągnął zdrową rękę 
pomóż mi wstać. . .
 Potrzebujesz pomocy lekarza.
 Poważnie?
Podniósł się jakoś i, kulejąc, człapał do toalety, kiedy w drzwiach z ciemnego
korytarza stanÄ…Å‚ Petal.
 Jeśli wyłamałeś mój pieprzony zamek  powiedział Tick  to lepiej za
niego zapłać.
 Przepraszam.  Petal mrugnął.  Przyszedłem po pannę Yanaka.
 To pech, koleś. Przed chwilą dzwonił jej tatuś. Powiedział, że Swain padł.
I że przyśle tu nowego szefa.
Uśmiechnął się krzywo i tryumfująco.
 Ale widzisz. . .  odparł łagodnie Petal.  To właśnie ja.
Rozdział 42
HALA FABRYCZNA
Cherry wciąż krzyczy.
 Niech ktoś ją uciszy  mówi Molly.
Stoi przy drzwiach ze swoim małym pistoletem. Mona sądzi, że zdoła tego do-
konać, że przekaże Cherry nieco swego spokoju, w którym wszystko jest ciekawe
i nic nie wciąga zbyt mocno. Ale po drodze przez pokój dostrzega na podłodze
zmiętą torbę i przypomina sobie, że jest w niej derm. Może to coś, co pomoże
Cherry się uspokoić.
 Trzymaj  mówi, stając przy niej, ściąga zabezpieczającą folię i przykleja
derm na szyi.
Krzyk Cherry opada przez całą skalę do cichego bulgotu i dziewczyna osuwa
się po pionowej płaszczyznie starych książek. Mona jest pewna, że to jej nie za-
szkodzi. Zresztą na dole trwa strzelanina. Biały pocisk smugowy przelatuje obok
Molly i odbija się z brzękiem od stalowych wsporników. Molly krzyczy na Gen-
try ego, czy włączy w końcu te przeklęte światła?
Na pewno chodzi jej o światła na dole, ponieważ tutaj jest całkiem widno 
tak jasno, że jeśli się dobrze przyjrzy, widzi rozmyte plamki, ślady strug koloru.
Smugowe. Tak się nazywają te pociski, które świecą. Eddy jej to powiedział na
Florydzie, kiedy przyglądali się plaży, skąd jakiś prywatny ochroniarz strzelał
w ciemności, żeby ich odstraszyć.
 Tak, światło  odezwała się twarz chłopaka na małym ekranie.  Wiedz-
ma nie widzi. . .
Mona uśmiechnęła się do niego. Chyba nikt oprócz niej go nie usłyszał.
Wiedzma?
A teraz Gentry i ten wielki Zlizg biegają dookoła, zrywają ze ścian mocowa-
ne srebrną taśmą grube żółte kable i podłączają je razem do takich metalowych
skrzynek. Cherry z Cleveland siedzi na podłodze z zamkniętymi oczami, a Molly
przykucnęła przy drzwiach, oburącz trzymając pistolet. A Angie. . .
Nie ruszaj się. Słyszała, jak ktoś to powiedział, ale na pewno nikt z ludzi w po-
235
koju. Pomyślała, że może to Lanette, bo Lanette mogłaby powiedzieć coś takiego,
poprzez czas, poprzez spokój. [ Pobierz całość w formacie PDF ]

  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • skierniewice.pev.pl

    • Archiwum