Hill_Livingston_Grace_ _BliĹźej_serca_03_ _SzkarĹatne

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

na obiad?
- Ależ nie - żachnęła się i prawie roześmiała. - Nie ma
nikogo. Nie mam już nikogo na świecie, z wyjątkiem mojego
brata i jego rodziny, ale oni żyją swoim życiem i nie mają
czasu, żeby o mnie myśleć... Może niepotrzebnie opowiadam
ci to wszystko, ale chciałam, żebyś zrozumiał.
- Zatem - Lyman uśmiechnął się radośnie - zanim opowiesz
coś więcej, koniecznie musimy coś zjeść, a skoro nie masz
nikogo, to jestem pewien, że to, co masz do powiedzenia, nie
będzie stanowiło przeszkody przed naszym wspólnym
obiadem. Ale najpierw wydostańmy się z tego tłumu.
Poprowadził ją pewnie przez strumień ludzi spieszących
w różnych kierunkach, wracających do domu albo właśnie
gdzieś wychodzących. Był jak tarcza ochraniająca małą, nie-
pewną dziewczynkę przed przechodniami napierającymi ze
wszystkich stron. Dotarli wreszcie do celu i weszli do wielkiej,
urządzonej z przepychem sali. Pod ścianami stały rzędem pal�
my. Na nakrytych białymi obrusami stolikach błyszczały sreb�
ro, kryształy i porcelana, oświetlone dodatkowo delikatnym
światłem świeczek. Przy stolikach siedzieli dystyngowani
goście i rozmawiali ściszonymi głosami, a w tle słychać było
subtelną muzykę, rozchodzącą się po sali jak najlepsze perfu�
my. Usiedli przy stoliku w kącie, skąd, sami zasłonięci przez
palmę, mogli dosyć dobrze widzieć c a ł ą salę. Marion poczuła
się, jakby przeniesiono ją do świata z bajki, do miejsca, gdzie
nie miała prawa przebywać, a skąd nie mogła jednak odejść.
Zachwyt i strapienie pojawiały się kolejno na jej twarzy, która
przez tę mieszankę nastrojów zdawała się być jeszcze piękniej�
sza. Lyman przypatrywał się jej z zachwytem.
- Ciekawe, co lubisz - uśmiechnął się. - Zamówię coś dla
ciebie i zobaczymy, czy trafię.
- Lubię wszystko - zmieszała się. Jak miała mu powiedzieć,
że gdy cokolwiek zamawiała, to najpierw patrzyła na. prawą
kolumnę karty, żeby zobaczyć, co jest najtańsze?
Lyman wziął kartę i w sposób, który zdradzał, że znał wszys�
tkie, potrawy, szybko złożył kelnerowi zamówienie. Gdy ten
zniknął, żeby je wypełnić, powiedział:
- A teraz, jeśli chcesz, możesz mi wszystko opowiedzieć.
O czym powinienem wiedzieć? - spojrzał na n i ą uważnie i jej
policzki pokryły się rumieńcem, który dorównywał prawie
szkarłatowi róż przypiętych do bluzki.
- Myślę, że powinieneś wiedzieć, iż jestem bardzo biedna
i sama muszę się utrzymywać... - przerwała, szukając słów.
- Domyśliłem się tego - powiedział. - Myślałaś, że jestem
taki próżny i uznaję tylko towarzystwo bogaczy?
- Ależ nie! - stropiła się. - Nie rozumiesz. Jestem nie tylko
biedna, ale także niewykształcona. Nie miałam takich możli�
wości. Nie studiowałam. Wszystkie inne dziewczyny skoń�
czyły studia.
Roześmiał się.
- Ja też skończyłem i nie jestem pewien, że tak wiele się tam
nauczyłem. Tak naprawdę to straciłem wiele czasu, a najwięcej
124
nauczyłem się podczas moich podróży. Może nie do końca
wiedziałem, czego chciałem się nauczyć. A jeśli chodzi o te
inne dziewczęta, wątpię, czy Isabel Cresson stała się mądrzej�
sza po swoich studiach. Słyszałem, jak mówiła do swojej przy�
jaciółki, że studiowała tylko po to, żeby poznać ludzi z towa�
rzystwa. Nie sądzę, by mogła dzisiaj przeżywać muzykę tak
jak ty.
Jest bardzo uprzejmy - pomyślała Marion - ale nie wie
jeszcze wszystkiego. Jak mu to prosto wytłumaczyć?
- Dziękuję - powiedziała cicho - ale jest coś, co ona posia�
da, a czego ja nie mam. W oczach wielu ludzi to na pewno duży
brak. Ona pochodzi ze starej, dobrej rodziny, ma za sobą kul�
turę i wyrobienie. Dużo przebywała z ludzmi. Wie, jak się
poruszać, jak mówić, jak się zachowywać. A mój ojciec był
zwykłym mechanikiem. Pracował w fabryce lokomotyw Hou-
ghtona. Kiedy żył, powodziło nam się całkiem dobrze, ponie�
waż miał godziwą pensję. Chciał zapewnić mi dobre wy�
kształcenie. Chciał tego ponad wszystko, ale jego pragnienia
nie spełniły się przed śmiercią. Był tylko mechanikiem, ale był
dobrym człowiekiem i kochanym ojcem...
- Wiem - odrzekł Lyman takim samym tonem. - Uległ
wypadkowi, dlatego że chciał pomóc koledze. Rozmawiałem
z jego kierownikiem i opowiedział mi całą historię. Powiedział,
że kiedy go znalezli rannego i wiezli do szpitala, cała fabryka
płakała. Jeszcze przez kilka dni robotnicy mówili mu, jak wiele
i jak chętnie pan Warren im pomagał. Jeden opowiedział, że
kiedyś, gdy szedł się napić, twój ojciec poszedł z nim do baru,
pilnował, żeby nie pił za dużo, i odprowadził go potem do
domu. Inni opowiadali, jak zostawał za nich po godzinach,
kiedy ich żony czy dzieci chorowały i musieli wracać
wcześniej. Jeden powiedział nawet, że przez kilka tygodni, gdy
był po operacji i mógł pracować tylko na pół etatu, pan Warren
dzielił się z nim swoją pensją. Mylisz się, Marion, twój ojciec
był prawdziwym dżentelmenem, a jeśli można jakąś rodzinę
nazwać królewską, to wasza była taką na pewno.
125
14.
Teraz już, pomimo wszystkich swoich wysiłków, Marion
nie potrafiła powstrzymać łez. Były to jednak łzy szczęścia
i towarzyszył im szeroki uśmiech na twarzy.
- Och, Jeff - powiedziała. - Tak pięknie mówisz o moim
ojcu! Wiedziałam, że był taki, wiedziałam o tym wszystkim,
ale nie wiedziałam, że będziesz umiał to docenić...
- Myślałaś, że jestem bogatym snobem - uśmiechnął się.
- Ależ nie! - przestraszyła się. - Nie, nigdy tak nie
myślałam, naprawdę!
- Owszem, myślałaś. Nie musisz zaprzeczać. Myślałaś, po�
nieważ cieszyłem się tymi luksusami, których ty nie posiadałaś
i dlatego sądziłaś, że będę je stawiał wyżej niż cokolwiek
innego i pogardzę tobą, kiedy zobaczę, że ty tego nie posiadasz.
Tak uważałaś, prawda?
- Nie, to nie tak - zmieszała się. - Po prostu sądziłam, że
o tym nie wiesz i gdy się dowiesz, pomyślisz sobie, że nie
byłam uczciwa wobec ciebie i udawałam kogoś innego. Isa-
bel Cresson i inne dziewczyny wiedzą, kim naprawdę jestem.
Na pewno uważały to za dziwaczne, że podczas gdy one są
w pobliżu, ty siedzisz i rozmawiasz z kimś tak mało waż�
nym jak ja. Widziałam, że jesteś wystarczająco dobrze wy�
chowany, abyś był dla mnie miły, ale wydawało mi się ma�
ło prawdopodobne, że kiedykolwiek zaprzyjaznisz się ze mną.
Wiedziałam i czułam, że muszę ci wszystko wyjaśnić. Przez
cały tydzień wyrzucałam sobie, że nie zrobiłam tego zeszłej
soboty, ale chciałam iść dzisiaj... ten jeden raz, zanim...
zanim... - umilkła zawstydzona, nie wiedząc, jak to po�
wiedzieć.
- Zanim co? - spytał z łagodnym spojrzeniem.
- Zanim to się skończy - wyrecytowała jednym tchem,
z pasowymi policzkami.
- Zatem myślałaś, że zerwę znajomość z tobą, jak tylko się
dowiem?
- Przypuszczałam... że to będzie... koniec - odpowiedziała
niepewnie.
- Powiedz mi prawdę, ale patrz mi prosto w oczy - nachylił
się do niej. - Czy naprawdę myślisz, że porzuciłbym cię, jak
tylko bym się dowiedział? Spójrz na mnie. Nie możesz siebie
okłamywać, gdy będziesz mi patrzyła w oczy.
Uniosła oczy, którym zakłopotanie dodało jeszcze piękna,
i zamrugała pod jego nieugiętym spojrzeniem. [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Archiwum

�

pobieranie, ebook, pdf, do ÂściÂągnięcia, download

Archiwum